کد مطلب:193000 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:89
آیا مؤمن بر مؤمن رحمت است؟
اسماعیل بن عمار صیرفی گوید: به امام صادق - علیه السلام - گفتم: فدایت شوم، آیا مؤمن بر مؤمن رحمت است؟
حضرت فرمود: بلی.
گفتم: چگونه؟
فرمود: هر مؤمنی حاجت خود را به نزد برادر (مؤمنش) ببرد، در حقیقت این رحمتی است از ناحیه ی خدا كه آن را به طرف او سوق داده است (زمینه بهره برداری از آن را برای او فراهم كرده است) و سبب آمرزش او قرار داده است پس هرگاه حاجت او را برآورد، رحمت خدا را پذیرفته است.
و اگر از برآوردن آن حاجت - در حالی كه می توانست - سر باز زند رحمتی كه خدا به طرف او سوق داده است از خود دور ساخته است، و خود را از آن محروم نموده است. خداوند عزوجل آن رحمت را تا روز قیامت ذخیره می كند، تا اینكه آن
[ صفحه 85]
كسی كه حاجتش برآورده نشده است خود تصمیم بگیرد، یا آن را برای خود قرار می دهد (و خودش از آن بهره مند می شود) و یا از خود دور می كند و به طرف دیگری سوق می دهد.
ای اسماعیل؛ هنگامی كه روز قیامت برپا می شود و خود آن شخص باید در مورد آن رحمت تصمیم بگیرد و این منزلت برای او آشكار شده است به نظر تو با آن رحمت چه می كند؟ به سوی چه كسی سوق می دهد تا از آن بهره مند شود؟
اسماعیل گفت: گمان نمی كنم آن رحمت را از خود دور سازد.
حضرت فرمود: گمان نكن، بلكه یقین كن او رحمت یاد شده را از خودش دور نمی سازد، و به جز خودش از آن بهره نمی برد.
ای اسماعیل؛ هر كسی حاجت خود را نزد برادر خودش كه می تواند آن را برآورده كند ببرد، ولی آن برادر حاجتش را بر نیاورد، خداوند در قبر ماری را بر او مسلط می كند كه انگشت شصت او را تا روز قیامت بگزد چه آنكه آن میت در روز قیامت آمرزیده شود، چه عذاب بشود. [1] .
حضرت فرمود: بلی.
گفتم: چگونه؟
فرمود: هر مؤمنی حاجت خود را به نزد برادر (مؤمنش) ببرد، در حقیقت این رحمتی است از ناحیه ی خدا كه آن را به طرف او سوق داده است (زمینه بهره برداری از آن را برای او فراهم كرده است) و سبب آمرزش او قرار داده است پس هرگاه حاجت او را برآورد، رحمت خدا را پذیرفته است.
و اگر از برآوردن آن حاجت - در حالی كه می توانست - سر باز زند رحمتی كه خدا به طرف او سوق داده است از خود دور ساخته است، و خود را از آن محروم نموده است. خداوند عزوجل آن رحمت را تا روز قیامت ذخیره می كند، تا اینكه آن
[ صفحه 85]
كسی كه حاجتش برآورده نشده است خود تصمیم بگیرد، یا آن را برای خود قرار می دهد (و خودش از آن بهره مند می شود) و یا از خود دور می كند و به طرف دیگری سوق می دهد.
ای اسماعیل؛ هنگامی كه روز قیامت برپا می شود و خود آن شخص باید در مورد آن رحمت تصمیم بگیرد و این منزلت برای او آشكار شده است به نظر تو با آن رحمت چه می كند؟ به سوی چه كسی سوق می دهد تا از آن بهره مند شود؟
اسماعیل گفت: گمان نمی كنم آن رحمت را از خود دور سازد.
حضرت فرمود: گمان نكن، بلكه یقین كن او رحمت یاد شده را از خودش دور نمی سازد، و به جز خودش از آن بهره نمی برد.
ای اسماعیل؛ هر كسی حاجت خود را نزد برادر خودش كه می تواند آن را برآورده كند ببرد، ولی آن برادر حاجتش را بر نیاورد، خداوند در قبر ماری را بر او مسلط می كند كه انگشت شصت او را تا روز قیامت بگزد چه آنكه آن میت در روز قیامت آمرزیده شود، چه عذاب بشود. [1] .
[1] اصول كافي: ج 4 ص 206 ح 1.